Pit orkestra (ya da çukur orkestrası), operalarda, balelerde, müzikallerde ve müzik içeren diğer gösterilerde sanatçılara eşlik eden bir tür orkestra türüdür. Bu terim, bir piyanodan daha fazlası kullanıldığında sessiz filmlere eşlik eden orkestralar için de kullanılmıştır.1 Opera ve bale performanslarında, çukur orkestrası tipik olarak bir senfoni orkestrasına benzer boyuttadır, ancak parçaya bağlı olarak daha küçük yaylı ve bakır çalgı grupları içerebilir. Bu tür orkestraların boyutları yaklaşık 30 kişiden (erken dönem Barok ve Klasik opera) 90-100 müzisyene (Wagnerian opera) kadar değişebilir. Bununla birlikte, finansal, mekân ve hacim kaygıları nedeniyle, 2000'lerde müzikal tiyatro çukur orkestrası önemli ölçüde daha küçüktür (10'dan daha fazla olmayan yaylı çalgı icracıları dahil fazla 20–30 kişidir).
Tipik olarak pit-orkestra, orkestra çukuru adı verilen, sahnenin önündeki alçaltılmış bir alanda çalar. Çukurun içindeki orkestra üyeleri şefi, orkestra şefi de sahneyi takip eder. Müziği şarkıcıların, dansçıların ve oyuncuların vokalleri ve hareketleriyle koordine etmek için arkası seyirciye dönük olarak orkestrayı yönetir. Şef ayrıca bir veya daha fazla klavyeli çalgı başında bulunabilir ve bir icracı olarak da bulunabilir. Bu da genellikle el hareketlerinden ziyade daha fazla kafa ve yüz hareketinin kullanarak yönetmesi anlamına gelir. Bu genellikle bir gösterinin sadece küçük bir orkestra gerektirdiği veya çalgılamanın genellikle orijinal düzenlemeden azaltıldığı ve bir veya iki klavyenin birkaç çalgının yerini aldığı, daha çok turnelerde görülen durumdur. Bazı durumlarda, tiyatroların çukuru yoktur; bu durumda pit orkestrası sahneye yakın bir odada, orkestra şefinin hareketlerini bir video monitörü aracılığıyla izleyerek çalabilir. Müzikal tiyatrodaki çukur orkestrasının nefesli çalgıları Reed Book denilen nefesli gruplarına bölünür. Orkestrasyonu çalınacak müzik türüne göre (klasik, caz veya blues gibi) her gösteriye göre değişir. Örneğin, bir '1. Nefesliler' (Reed 1) pikolo, flüt, Mi-bemol (alto) saksafon, si-bemol klarnet ve / veya obuadan oluşabilir. Bir müzisyenin kendi grubundaki her partiyi çalması beklenir. Müzisyen pek çok farklı çalgı çaldığı için, bir "dublör" olarak görülebilir (Bu grupların her birinde sekiz adede kadar çalgı olsa bile).2 Genel olarak, bu gruplar 3 kategoriden birine olma durumundadır: tiz grup, pes grup ve çift kamışlı 3. grup. Tiz grup bölümü soprano, alto ve tenor saksafon, Si-bemol, bas ve Mi-bemol klarnet, alto flüt, flüt ve pikolo içerebilir. Pes grup bas, kontra-alto ve kontrbas klarnet, bariton ve bas saksafon içerebilir. Çift kamışlı grupta obua, İngiliz kornosu ve bazen Si-bemol klarnet içerebilir. Belirli enstrümanların bir müzikal boyunca tek başına veya grup bölümlerini çalma ihtiyacından dolayı, daha tiz gruplar genellikle baştan sona daha fazla iki kat çalgı içerirken, pes gruplar daha az çalgı içerir. Örneğin Leonard Bernsein'ın Batı Yakası Hikâyesi'nde klarnet ve bas klarnet bölümleri, eşzamanlı olarak nadiren çalsalar da, [3] ilk dört grubun her birinde mevcuttur; daha ziyade, müziğin belirli bölümlerinde, yalnızca tek bir kısımda bulunan çalgılar (alto saksafon, Mi-bemol, klarinet, obua, İngiliz kornosu ve soprano saksafon gibi) ayrı ayrı çalarken, bu kısımlardan birkaçı aynı anda çalmalıdır. Bununla birlikte, 5. grup yalnızca başka hiçbir grupta bulunmayan fagot bölümlerini içerir.3
Çukur orkestralarında çalan müzisyenlerin yalnızca zaman zaman birden fazla çalgı çalması değil, aynı zamanda aşina olmaları ve birden fazla tonda, stilde ve tempoda çalabilmeleri ve anında geçiş yapabilmeleri gerekir. Bir müzikalin orkestrasyonu, şarkıcının ses aralığına en uygun tonda yazılır. Daha fazla miktarda tiz ve pes parçaların gerektirdiği dikkatin artması nedeniyle bazı tonlarda transpozisyon yapmak diğerlerine göre daha zordur. Müzikaller ayrıca duygusal bir baladdan senkoplu bir funk melodisine ve bir hard rock şarkısına kadar değişen bir dizi stile sahip olma eğilimindedir. Pek çok müzisyen, klasik müzik gibi belirli bir tarzda çalmak üzere eğitilmiştir, ancak çukur orkestralarında çalabilmek için müzisyenlerin bir dizi farklı tarzı çalabilmesi gerekir. Müzikaller canlı olduğu için, birçok öğe diziden gösteriye değişebilir; Pit orkestrası müzisyenleri sonuç olarak her gece farklı tempoları çalabilmeli ve hatta bir oyuncu veya şarkıcı bir hata yaptığında müziklerini yeni bir yere atlayabilmelidir.
Herhangi bir orkestra veya benzeri toplulukta olduğu gibi, halka açık gösteriler başlamadan önce bir pit orkestrası şarkıcılar ve dansçılarla prova yapar. Provaları, temposu belirleyen, şarkıları ve müzikal araları başlatan, bölümlerin duraklamalarını ve bitişlerini belirleyen şef/müzik yönetmeni yönetir.
Bir çukur orkestrasının üyelerinin harika bir sahne varlığı sergilemeleri gerekmese de ve seyircilerin çoğunun görüş alanından uzakta çalışsalar da, genellikle balkon koltuklarından görülebilirler ve bu nedenle standart kıyafet ve görünüm kurallarına uymaları gerekir. (ör. resmi kıyafetler)4
Bir çukur orkestrasında müzisyenlerin hazırlığı, provalara katılmaktan çok daha fazlasını içerir. İlk provadan önce, topluluk müzisyenleri kendi partilerini, özellikle zor bölümleri (hızlı geçişler, çok tiz veya pes bölümler) ve sololar için bireysel olarak pratik yaparlar. Sanatçılar genellikle tempoları ve çalma tarzlarını öğrenmek için gösterinin bir kaydını dinler, özellikle de çukur orkestrasının sahnedeki aktörlere veya şarkıcıların bölümlerine bağlı karmaşık bölümlere sahip olduğu bölümler varsa (örneğin, sahnede bir tabancanın ateşlenmesi ile büyük bir orkestra akorunun aynı ana denk gelmesi gerekebilir).
Pit orkestra, büyük orkestralardan küçük rock kombinasyonlarına (örneğin, gitar/klavyeler/bas/davullar) kadar değişebilir. Bir çukur orkestrası genellikle orkestra çukurunda çalarken, arka planda sahnede oldukları zamanlar vardır (bu genellikle rock müzikalleri içindir). Bazı durumlarda, pit orkestrasının bir veya daha fazla üyesi, çalgıları ile sahnede kostüm içinde görünmek ve bir sahnenin parçası olarak müzik çalmak zorunda kalabilir. Aşağıda beş büyük tiyatro lisansı şirketinden çukur orkestrası örnekleri verilmiştir: Music Theater International, Tams-Witmark, Samuel French, Inc., Rodgers ve Hammerstein Theatricals ve Theatrical Rights Worldwide. Bunlar, değişen boyutlardaki pit orkestralarını gösterir. Yaylı çalgılar, özellikle eski müzikallerde iki müzisyenin bir partiyi zorunlu olarak çalması amacıyla yazılmıştır.
2000'li yıllarda bütçe kısıtlamaları nedeniyle bazı müzikaller, müzik düzenlemelerinden gelen çalgıları klavyelerle değiştirdiler. Örneğin, küçük bir yaylı bölümü kiralamak yerine, bir müzikal yaylı partilerini veya korno partilerini çalmak için bir veya iki synthesizer (sentezleyici) kiralayabilir. Bazı müzikaller, gösteriler için önceden kaydedilmiş müzik kullanmış ve bu da tartışmalara yol açmıştır.
Müzik, Robert Ginzler tarafından düzenlenmiştir.
Lisansı elinde bulunduran şirket olan Tams-Witmark'ın sahip olduğu versiyona göre;
Not: Bu orkestrasyon, üçüncü trombon, beşinci nefesli grubu (Reed 5), bir arp ve ayrıca bir piyano olmayan asıl Broadway prodüksiyonunun orkestrasyonundan biraz farklıdır.
Albert Sendrey tarafından düzenlendi.
Lisansı elinde bulunduran şirket olan Music Theatre International'a air orkestrasyona göre;
Not: Music Theatre International'ın hakları satın aldığı 2013 yılına kadar, bu gösterinin lisansını elinde bulunduran sahibi aslen Samuel French, Inc. şirketidir.
Lisansı elinde bulunduran şirket olan Samuel French, Inc.'e ait orkestrasyona göre;
Orijinal kaynak: pit orkestra. Creative Commons Atıf-BenzerPaylaşım Lisansı ile paylaşılmıştır.
Ne Demek sitesindeki bilgiler kullanıcılar vasıtasıyla veya otomatik oluşturulmuştur. Buradaki bilgilerin doğru olduğu garanti edilmez. Düzeltilmesi gereken bilgi olduğunu düşünüyorsanız bizimle iletişime geçiniz. Her türlü görüş, destek ve önerileriniz için iletisim@nedemek.page